Cudowne, kolorowe, letnie drugie śniadanie
2 jajka roztrzepujemy, lekko solimy i oprószamy pieprzem.
Wlewamy na patelnię, na której stopiliśmy łyżkę masła. Smażymy aż omlet zetnie się.
Przekładamy na talerz, posypujemy owocami wymieszanymi z łyżeczką cukru.
Smacznego!
Telewizyjna „kuchnia plus” zaczęła w tym tygodniu emisję kanadyjskiego serialu dokumentalnego z 2015 roku: „Foodie w wielkim mieście” (oryginalny tytuł to: the foodie list). Opis brzmi zachęcająco:
„(serial) prezentuje międzynarodową listę posiłków, których każdy smakosz powinien kiedyś skosztować. Widzowie poznają największe na świecie miasta od zupełnie innej strony – odkryją przepisy i dobrze skrywane tajemnice mieszkańców prezentowanych miejsc. Wspólnie z prowadzącymi wyruszą w kulinarną podróż dookoła świata.”
Pierwszy odcinek poświęcony był smakołykom Amsterdamu; pierwsze, co sobie musiałam natychmiast zrobić po obejrzeniu, to kanapka z jajecznicą. Niby nic takiego, ale jakie to pyszne!
Lubię bardzo jajecznicę (który Polak nie lubi!), ale nie jadłam jej nigdy na kanapce. A warto!
Warto też nagrywać program i potem spokojnie przyjrzeć się poszczególnym daniom i ewentualnie zanotować przepis (bardzo dokładnie pokazane jest przyrządzenie potrawy przez mistrzów) i gdzie go podano. I masz już kulinarny przewodnik po mieście.
Jest świetna na ciepło, od razu po upieczeniu, ale ja podam ją jako przystawkę, na zimno, pokrojoną na kawałki, z wbitym patyczkiem, takie tapas. Też znakomita!
Zapraszam!
2 spore ziemniaki obrane i pokrojone w cienkie półplasterki
1 duża cebula pokrojona w półplasterki
kawałek pora pokrojonego w półplasterki
kawałek czerwonej papryki pokrojonej w małą kostkę
garść posiekanych liści szpinaku
3-4 plastry bekonu pokrojone w kostkę
5 jajek
ćwierć szklanki mleka
sól, pieprz, szczypta przyprawy prowansalskiej
oliwa
Na patelni (takiej którą można włożyć do piekarnika) rozgrzewamy łyżkę oliwy, dodajemy bekon i podsmażamy. Następnie dodajemy ziemniaki, cebulę i por i podsmażamy ok. 10 minut cały czas mieszając, uważając by nie zrumienić ziemniaków i cebuli. Mają zrobić się szkliste.
Potem dodajemy paprykę, doprawiamy, dodajemy szpinak, ciągle jeszcze podsmażając.
Rozgrzewamy piekarnik do 180 st. C ustawiając rumienienie z góry.
Jajka roztrzepujemy z mlekiem, lekko solimy i wlewamy na warzywa na patelni. Smażymy na średnim ogniu przez ok. 10 minut.
Następnie wstawiamy patelnie do piekarnika i zapiekamy aż jajka się zetną.
Podajemy od razu, albo studzimy i kroimy na kawałki jeśli chcemy podać tortillę jako tapas.
Przepis pochodzi z bardzo przeze mnie cenionej książki p. Maćka Kuronia „Kuchnia Rzeczpospolitej wielu narodów”. Dzieło to zawiera chyba najbardziej kompletny zbiór polskich przepisów, większy niż nawet sławna „Kuchnia polska” z łowiczanką na okładce; w „Łowiczance” przepisów na kotlety z jajek nie ma!
A robiłam kotlety komuś bardzo drogiemu na urodziny; u nas ciągle jeszcze jest tradycja, że solenizantowi czy jubilatowi przygotowuje się w jego dniu ulubione przez niego menu obiadowe.
6 jajek ugotowanych na twardo
1 jajko surowe
4 ziemniaki ugotowane w mundurkach
3 łyżki gęstej śmietany
ulubione przyprawy: sól, pieprz, szczypta papryki, czosnek niedźwiedzi, można dodać świeżych ziół: szczypiorku, koperku
bułka tarta
olej i masło do smażenia
Ziemniaki obieramy ze skórki, dokładnie rozgniatamy, dodajemy do nich starte na tarce jajka na twardo oraz surowe jajko, zioła i śmietanę. Dokładnie mieszamy.
Formujemy kotleciki, obtaczamy je w bułce tartej i smażymy na rozgrzanym oleju z dodatkiem masła.
I gotowe.
Mamy upalne dni, więc proponuję takie prawie nic, ot żeby coś przegryźć.
Ale wygląda tak uroczo: omlet żółty jak słońce i fiolet borówek. A jak smakuje!
Omlet jest cieniutki , z jednego tylko jajka, bo to tylko przegryzka.
Trudno tu mówić o przepisie, ot, roztrzepałam widelcem jajko, leciutko posoliłam i popierzyłam, wylałam na patelkę, na której roztopiłam łyżeczkę masła. Kiedy się jajko ścięło, przełożyłam na talerz i posypałam borówkami wymieszanymi z łyżeczką cukru.
Smacznego!
Wydaje mi się, że jajecznica jest bardzo typowym polskim śniadaniem.
Często jest z cebulką, na boczku, ze szczypiorkiem.
A ja dziś proponuję z dodatkiem również bardzo polskiego składnika: z prawdziwkami
Robi się ją jak każdą jajecznicę, tyle
że najpierw kroi się grzyby w kosteczkę, przesmaża na maśle i dopiero na to
dodaje się roztrzepaną masę jajeczną. Z przypraw proponuje tylko sól i pieprz.
Wiele osób pamięta pewnie „Filipinkę”.
Miała kącik z przepisami kulinarnymi, chyba na przedostatniej stronie. Kiedy już dotarłam do końca gazety, przychodził czas na „Filipa z zielonymi oczami” i „Jedno danko” – ono było ciekawe, to nie tylko sam przepis – ilość składników i co z tym robić – ale i historyjka, anegdotka. Wtedy nikt tak nie pisał o jedzeniu. Czytało się to, o, tak! A ja byłam ambitną nastolatką i z gazetą szłam do kuchni i próbowałam.
Parę wycinków z tamtej rubryki mi się zachowało, część tkwi w pamięci, jak choćby ten tytułowy kalafior.
On się jakoś nazywał, a`la coś (a raczej) ktoś tam. Nie pamiętam nazwy, ale sposób przygotowania był dla mnie rewolucyjny.
Bo kalafior podawało się na zimno, z sosem majonezowym, z groszkiem i jajkiem. A u nas w domu kalafior to tylko na ciepło z masłem i tartą bułeczką.
Zapraszam na kalafiorową przekąskę:
1 mały kalafior
Pół puszki zielonego groszku
2 jajka ugotowane na twardo
4 łyżki majonezu
2 łyżki białego półwytrawnego wina
Sól, grubo mielony pieprz, szczypta cukru, mielona papryka
Kalafiora gotujemy na wpół miękko w lekko osolonej wodzie, studzimy.
Z majonezu, wina i przypraw robimy sos.
Różyczki kalafiora, groszek i jajka układamy na talerzu, polewamy sosem.
Smacznego!
Bardzo ciekawe zadanie mieli kucharze w ostatnim odcinku Top Chef: przygotowanie śniadania typowo polskiego.
Czyli jakiego? Oto jest pytanie. Co my jemy na śniadanie?
Jaką dostaliśmy odpowiedź od zawodowców?
Popatrzmy (zdjęcie ze strony facebookowej Top Chef):
Najbliższy (moim zdaniem) przeciętnej polskiej propozycji śniadaniowej był Michał Seferyński, który podał jajecznicę na kromkach własnoręcznie upieczonego chleba sodowego, z dodatkami: wędzonym węgorzem, twarożkiem z rzodkiewką i sałatką z pomidorów z cebulką.
Wyróżniony został Wit Szychowski (któremu kibicuję) za grasicę podaną na chrupiącej kaszance z dodatkiem plastrów boczku z sosem z owoców leśnych (maliny, jeżyny).
Dawid Szkudlarek przygotował własnoręcznie białą kiełbasę którą zaparzył i podał z sosem śmietanowo-chrzanowym, kromką chleba z masłem (zupełnie niedbale, w pośpiechu maźniętym – co natychmiast wykpili jurorzy!) i pomidorami z rzodkiewką. Ponoć kiełbasa była za słona, ale przepyszna:)
Oliwia Bernady (odpadła w tym odcinku) podała kaszę pęczak wymieszaną z twarogiem, karmelem i owocami
A wszystko to zrobili w czasie 40 minut!
Co wy na to?
Ja przyznam się, że moje śniadanie jest dość standardowe (z braku czasu): kanapki – z masłem, plastrem jakiejś wędliny, plastrem sera żółtego i jakimś dodatkiem: pomidorem, twarożkiem, krążkiem cebuli czy ogórkiem i obowiązkowo z kleksem majonezu i świeżo zmielonym pieprzem.
W niedzielę lubię zjeść jajecznicę.
W drugim tomie „Trylogii husyckiej” A. Sapkowskiego, w „Bożych wojownikach”, jeden z głównych bohaterów, Szarlej, mówi:
„Niezła była ta jajecznica. Smak, prawda, nieco psuł seler, zupełnie się z jajkami nie komponujący. Kto, na rany boskie, i po co pakuje do jajecznicy tarty seler? To jakaś rozbuchana kulinarna fantazja miłej pani gospodyni.”
Zaintrygowała mnie ta jajecznica z niezwykłym dodatkiem, a że seler zawsze u mnie w lodówce jest, jajka również, więc – pomyślałam sobie – czemu nie? Spróbowałam:)
I powiem wam, że Szarlej niepotrzebnie się czepia. Specyficzny, orzechowy nieco smak selera bulwiastego, cienko w julienkę startego, nadaje nowego smaku jajecznicy.
U mnie dodatkiem były jeszcze cieniutkie półkrążki cebuli i płatki czerwonego kozaczka.
A -jak pisze Sapkowski – „jajecznicę z selerem pani Blażena serwowała szczególnie często. Jajka, mawiała, śląc Reynovanowi spojrzenia aksamitne jak alpejskie szarotki, wzmagają moc. A seler, dodawała, wzmaga chęć.” „))))
Smacznego!!!!!!
Nadziewane borówkami amerykańskimi, rozmrożonymi i wymieszanymi z cukrem
Naleśniki robię na oko.
2 jajka
Ok. 1 szklanki mąki
Szczypta soli
ok. 1 szklanki mleka
Roztrzepuję wszystko trzepaczką, tak aby mieć ciasto o gęstości lejącej się śmietany – w miarę potrzeby dosypuję mąki lub dolewam mleka.
Daję ciastu odpocząć jakieś 15 minut, po czym rozgrzewam teflonową patelnię, daję kilka kropel oleju i wylewam małą chochelkę ciasta (małą – bo lubię cienkie naleśniki). Kołysząc patelnią rozprowadzam ciasto na całej patelni. Smażę z obu stron, aż będzie mieć miłe ciemne plamki:)
Składam je na stosik na talerzu, a gdy ostygną nieco, nadziewam.
Garstka smaku, szczypta literatury 