Oto torba, która przydałaby się każdej zakupoholiczce:

Abym kupiła tylko to, po co przyszłam…..

Wiecie, jak to jest w supermarketach, co i rusz wpadnie coś w oko, a tu znów jest coś, co tak bardzo ostatnio reklamują…. i kiedy trafiasz do kasy – wózek pełny! Nie mówiąc już o wysokości rachunku!

A w domu często okazuje się, że znów przywlokło się zupełnie niepotrzebne gadżety….

Popatrzcie, to taka zwykła kuchnia w bloku. Na tyle duża, że oprócz standardowej zabudowy w kształcie litery L, dało się jeszcze zmieścić stół z krzesłami.

A teraz cofnijmy się w czasie o sześćdziesiąt lat.

Wczesne budownictwo PRL-u rządziło się specyficznymi regułami. Owszem, budowane bloki mieszkalne były nowoczesne, gdyż miały centralne ogrzewanie, doprowadzony gaz, rzecz jasna bieżącą wodę, junkersy gazowe podgrzewające ją, w pokojach dębowy parkiet, ale też w kuchniach umieszczono wmurowane piece kaflowe z płytą do gotowania i tzw. duchówką do pieczenia.

O, coś takiego stało w naszej kuchni, tyle że nie było tak ładnie obudowane kafelkami

(zdjęcie z internetu)

Ważnym elementem był wiszący pogrzebacz, tym przesuwało się węgiel w piecu. Żelazna płyta do gotowania miała okrągłe, ruchome, wyjmowane tzw. fajerki, można było stawiać garnek czy patelnię nawet na otwartym ogniu – do woków byłoby obecnie w sam raz:)

A jak smakowały pieczone bezpośrednio na tej płycie podpłomyki czy rydze! Ech, były to czasy!

Z pieczeniem ciast nie było łatwo; trzeba było naprawdę znać swoją duchówkę i umiejętnie regulować płomień w piecu.

Ale nasze mieszkanie, oprócz pieca w kuchni, miało również zawieszoną na specjalnej półce dwupalnikową kuchenkę gazową do gotowania. Jak trzeba było coś szybko upichcić, to głównie na tej kuchence.

Z czasem mieszkańcy bloku zaczęli rozbierać te kuchenne piece i wstawiali kuchnie gazowe, znane nam dzisiaj.

U nas tato dość długo opierał się likwidacji pieca. Jak to argumentował? Jeśli znów wybuchnie wojna, to gaz mogą odciąć, a trochę drewna czy węgla do pieca zawsze się znajdzie i jakoś przetrwamy. Pamiętajmy, że to był okres zimnej wojny w Europie i naprawdę nie wiadomo było, co z tego wyniknie, a doświadczenia wojenne rodziców robiły swoje.

W końcu jednak i u nas piec zniknął.

Ach, jeszcze taka ciekawostka: podłoga w kuchni była z sosnowych, jasnych desek i deski te szorowało się szczotką ryżową! A parkiet się pastowało i froterowało. Wyobrażacie to sobie?! Ile trudu trzeba było włożyć w utrzymanie mieszkania w czystości?!

Brzmi to dziś jak opowieści głodnego wilka, ale to były realia mojego wczesnego dzieciństwa.

Dziś historia zatoczyła koło i znów mieszkam w tym samym mieszkaniu, jakże teraz zmienionym.

Siadam czasem w kuchni i patrzę: to tu był piec i widzę tę małą dziewuszkę, którą mama i babcia upominają: uważaj, nie dotykaj blachy, bo się poparzysz….

Jest w każdej kuchni. Bo po prostu nie może go nie być. Sami wiecie, tu coś pryśnie, tu chlapnie, plamy są na porządku dziennym, a przecież bluzeczki czy sukienki jednak szkoda. Fartuch łatwo wyprać, kupno nowego też nie jest problemem.

Ileż to już fartuszków przewinęło się przez moją kuchnię!

Kiedy widzę jakiś nowy wzór, pokusa zakupu jest często nieodparta.

To mój najnowszy nabytek: ludowy, polski i taki słoneczny!



Kiedy zobaczyłam go w Cepelii, od razu zaczęłam sobie kalkulować, ileż też jestem w stanie na niego wydać. Podejrzewałam, że – jak to w Cepelii – może być drogi. Myślałam sobie: nooo, pięćdziesiąt… drogo… ale zobaczmy, zobaczyć można…

Ha! okazało się że tylko dwadzieścia cztery! Kupuję!

Zwoziłam fartuchy z różnych zakątków świata, a takiego typowo polskiego jakoś nie miałam.

Ostatnio dyżur pełnią u mnie w kuchni fartuch w słoneczniki z Prowansji, angielski w kolorowe koty i „Ani z Zielonego Wzgórza” (towarzyszył książce o kuchni Zielonego Wzgórza, wydanej przez Wydawnictwo Literackie).



Od paru tygodni testuję urządzenie nazwane frytownicą  beztłuszczową.



Kupiłam ją w Lidlu i jest to jeden z najlepszych kuchennych gadżetów w mojej kuchni. Dusi, piecze i smaży produkty gorącym powietrzem. Nie tylko frytki, ale i kotlety, hamburgery, warzywa, muffiny, quiche, ciasta.

Robi to wszystko naprawdę bez tłuszczu i szybko (od kilku do dwudziestu kilku minut). Minimalnie nagrzewa otoczenie, co w letnie upały ma swoje znaczenie (nie wyobrażam sobie włączenia piekarnika w tych dniach!).

Jest banalnie prosta w obsłudze i myciu.

Jest mała: 28x33x32 cm; idealna dla singla lub dwóch osób (pojemność kosza do 2,3 litra).

Polecam.



Mamy dobry czas na suszenie kwiatów i roślin do jesienno-zimowych bukietów.

Właśnie kupiłam łodygi kopru.

Każdy pyta: – o, będziesz kisić ogórki?



A ja mam w planie koper ususzyć i przeznaczyć na bukiet kuchenny; będzie stał w rogu stołu, przy ścianie, w gliniaczku. Dodam do niego ozdobne kwiaty czosnku lub cebuli, czerwono-pomarańczową miechunkę, może uda mi się zdobyć makówki, choćby te malutkie, z polnych maków.

Kot będzie zachwycony, uwielbia podskubywać te suszki.

Na razie wiszą sobie łodygi kopru główkami w dół i intensywnie pachną, właśnie kiszonymi ogórkami:)

Mam w kuchni sporo desek, głównie drewnianych, mniejszych, większych, bardzo grubych i cieńszych. Ale nie podoba mi się krojenie na nich mięsa, ryb, warzyw, wszystkiego tego, co sprawia, że deska moknie, trzeba ją myć – a to jej raczej nie służy. Szklane odpadają – nie zniosłabym zgrzytu noża po szkle. Zostały tworzywa sztuczne.

I dawno już zastanawiałam się nad ofertą firmy Joseph&Joseph (specjalizującą się w gadżetach kuchennych z tworzywa). Kiedy odkryłam w moim mieście jej stoisko, przyjrzałam się dokładniej deskom i kupiłam zestaw: stojące etui z czterema kolorowymi deskami z tworzywa: do mięsa, do ryb, do warzyw, do produktów gotowanych, z ładnymi, przydatnymi bardzo wypustkami z odpowiednim obrazkiem.

Mam już ze dwa tygodnie te deski, i powiem wam, że jestem zadowolona. Nie zajmują dużo miejsca, są zawsze pod ręką, świetnie się je wyjmuje, spokojnie myje, bez obaw, że namokną.

Jest jedno ale: czytałam wcześniej opisy, że mało się rysują. Nie wierzcie temu. Rysy są, widać je, ale też nie jest tak, że tworzą się wyżłobienia. Miałam kiedyś taką sztuczną deskę, że ostry nóż wręcz wycinał takie farfocle z tworzywa. Joseph nie jest taki.

W sumie: polecam.

Ciągle nie jestem pewna, czy podobają mi się firanki i zasłonki typowo kuchenne, takie z wzorami i motywami kuchennymi: w owoce, warzywa, sprzęty kuchenne. Kuszą mnie co jakiś czas.

Zawsze jednak uważałam, że w kuchniach, zwłaszcza małych, pełnych przedmiotów, kolorów i faktur, zasłony i firanki powinny być raczej gładkie, bez wzorów, by nie tworzyć, czy wręcz nie pogłębiać, chaosu.

Ale kiedy zobaczyłam zasłonkę z motywami kawowymi, skusiłam się.

Zwłaszcza, że szukałam akurat czegoś lekkiego, jasnego, wiosennego. Myślałam o różyczkach, ale takich w kolorze sepii, może o jakichś groszkach, ale kawa – młynki, ekspresy, ziarna – to też miły sercu motyw.



 I o dziwo, efekt okazał się wcale, wcale.