Pokazała się ta książka w Wydawnictwie „Znak”; okładka wygląda kusząco, tytuł zachęca, bo przecież Stawisko – siedziba pp. Iwaszkiewiczów – to legendarne miejsce spotkań całej plejady pisarzy i artystów, a p. Maria, córka Jarosława Iwaszkiewicza, to niekwestionowany autorytet kulinarny epoki PRL-u.

Mam jej książki wydane na przełomie lat 70 i 80 XX wieku: „Z moim ojcem o jedzeniu”, „Gawędy o przyjęciach”, „Gawędy o jedzeniu”. Zaczytywałam się nimi, zwłaszcza książką „Gawędy o przyjęciach”. Akurat wtedy wprowadziłam sie do pierwszego, własnego mieszkania, urządzałam kuchnię i bardzo chciałam, by moje przyjęcia dla gości, których nigdy u mnie nie brakowało, były piękne, nietypowe, niepowtarzalne. Ta książka to była moja biblia i objawienie w tym zakresie. Właśnie od p. Iwaszkiewiczowej zaczerpnęłam pomysł tworzenia kartonikowych menu wydawanych przyjęć, które goście zabierali ze sobą. Całe pudło tych menu się u mnie już uzbierało.

Ale ta nowa książka?  – o! jest trochę tych „ale”.

Okazuje się, że nie jest to nowa pozycja p. Marii, ale kompilacja jej trzech książek, o których wspomniałam wyżej. Kompilacja nie wiadomo przez kogo dokonana, bo w książce nie ma na ten temat ani słowa; żadnego wstępu, żadnej notatki autorki. Zwykle, kiedy ukazuje się nowe, zmienione wydanie znanej już książki, autor pisze, co nim kierowało, dlaczego i co zmienił. Ja rozumiem, że p. Iwaszkiewicz ma już 94 lata i pewnie nie jest już w stanie aktywnie uczestniczyć w procesie wydawniczym. Nie lubię jednak pozycji, które nie mają swojego autora. Mamy jedynie notatkę wydawnictwa na ich stronie internetowej:

Kuchnia Iwaszkiewiczów to kompilacja trzech uwielbianych książek: Gawęd o jedzeniu, Z moim ojcem o jedzeniu oraz Gawęd o przyjęciach, które po latach doczekały się wydania w odświeżonej formie.

 

Porównałam kilka przepisów, zamieszczonych w tej książce z tymi poprzednimi. Nie są dokładnie takie same (choćby sławna kura po literacku); ktoś zaproponował proporcje składników, uściślił sposób przygotowania, wykonał potrawę, zrobił zdjęcie – kto? Lubię takie rzeczy wiedzieć.

A` propos zdjęcia – mamy tu przepis na magdalenki, słynne proustowskie ciasteczka. Każdy, kto wie cokolwiek o kuchni francuskiej, wie też, że magdalenki mają kształt muszelek. Można kupić specjalne formy do tego wypieku (także i w Polsce!). A co mamy w książce? – magdalenki w kształcie babeczek (!)

 

Dlatego nie kupię tej książki, wolę pozostać przy tych starych, nieco siermiężnych wydaniach, w broszurowych okładkach, wydanych na szarym, brzydkim papierze.