Dla wszystkich prezent pod choinkę: przeczytana ostatnio pastorałka o Gwieździe, Dzieciątku i szopce

Na nadchodzące Święta Bożego Narodzenia, które już są, ledwo o krok, o kilka godzin, przesyłam wszystkim zaglądającym tu serdeczne życzenia; aby święta przyniosły spełnienie marzeń i aby te marzenia były piękne…

Dołączam apokryficzną historyjkę  o Bożym Narodzeniu i pewnym wróbelku, który zasłużył, aby znaleźć się betlejemskiej stajence…

Wróbel Bożego Narodzenia

Tej nocy, której Bóg postał do Maryi archanioła Gabrie­la, na parapecie domu przyszłej Matki Jezusa siedział przypadkowo pewien wróbel. Zalękniony ptak już miał właściwie odlecieć, ale gdy usłyszał, że archanioł zwia­stował Maryi narodziny Syna Bożego, jego maleńkie serce zaczęło bić mocniej z emocji. I dopóki archanioł się nie oddalił, ptak pozostał nieruchomy niczym kamień.

„Czy naprawdę dobrze usłyszałem? Z Maryi narodzi się Syn Boży?” – pytał siebie ptaszek. Odczuwał wielką ra­dość. „Miałem szczęście, że to usłyszałem. Muszę zaraz o tym cudownym fakcie powiadomić ludzi, aby przygo­towali się na przyjęcie i uwielbienie Dziecka” – myślał.

Pofrunął zatem  nad  Nazaret i skierował się na targ. Były tam kobiety sprzedające zboże, mąkę i chleb.

Mam wam do przekazania tajemnicę, nadzwyczajną tajemnicę – zaszczebiotał wróbel, skacząc na nóżkach.

Ale jedna z nich zawołała zagniewana:

Wy, wróble, zawsze kradniecie mi ziarno! Uciekaj stąd, zuchwalcze!

I pogroziła mu miotłą, nie słuchając tego, co chciał jej powiedzieć.

Wróbel poleciał więc na plac. Pod drzewami stali mę­drcy miasta i zawzięcie dyskutowali.

„Oni z pewnością mnie posłuchają” – pomyślał, doda­jąc sobie odwagi.

Szykuje się coś wielkiego dla stworzeń tej ziemi! – zaszczebiotał, siadając na gałęzi tuż nad nimi.

Mędrcy podnieśli na chwilę ku niemu wzrok, potem powrócili do swoich dyskusji. Nawet nie zauważyli, że ptaszek, nie bacząc nawet na kota, nadal skakał z gałę­zi na gałąź, chcąc przyciągnąć ich uwagę. Nadaremno. Rozczarowany, poleciał do stolicy i skierował się ku kró­lewskiemu pałacowi.

Jak śmiesz przekraczać mury dworu królewskiego? – zawołał strażnik.

Przychodzę, by przynieść ważną nowinę – zakwilił wróbel. – Niedługo narodzi się Syn Boży, Pan nieba i ziemi.

Jeśli natychmiast nie zamilkniesz, zamknę cię w klatce! – zagrzmiał dowódca straży. – Nasz król jest panem wszystkiego i wszystkich!

Ale wróblowi udało się uciec przed strażnikami. Wle­ciał przez okno pałacu i skierował się do sali tronowej.

Wyrzućcie tego natarczywego ptaka! – krzyknął za­gniewany król, nie wysłuchawszy wiadomości, jaką sta­rał się przekazać mu ptaszek.

Przybiegli strażnicy i słudzy, by złapać wróbelka. Ten, zalękniony, starał się uciec z pałacu, ale chwilę wcze­śniej zostały zamknięte okna.

Łapcie go, łapcie go! – krzyczeli słudzy i strażnicy, biegając po komnatach, w których ptaszek na próżno starał się ukryć.

Na szczęście właśnie w ostatnim pokoju wróbelek znalazł szparę i wyfrunął na wolność.

Uratowany! Nareszcie jestem uratowany! – zakwilił ptaszek, wzbijając się wysoko w niebo. Stamtąd, w po­bliżu jakiejś wsi, zauważył dzieci, które wesoło bawiły się w śniegu. „Dzieci mnie posłuchają” – pomyślał, zbliżając się szybko. Rzeczywiście, gdy tylko przysiadł na śniegu, wszystkie dzieci zebrały się wokół niego.

– Jaki śliczny wróbelek! – zawołały. – Po co tu przyle­ciał? Może chce pobawić się z nami…

O nie, jestem tutaj, by wyjawić wam przepiękną ta­jemnicę – zaświergotał ptaszek, przechylając główkę na jedną stronę. – Niedługo narodzi się na ziemi, właśnie wśród was, Dziecko, Syn Boży!

Posłuchajcie: ćwir, ćwir, ćwir… – zauważyło jakieś dziecko. – Wydaje się, że chce nam coś powiedzieć…

A ja wam mówię, że jest głodny! – zawołała dziew­czynka i dała mu okruszyny ciastka.

Ale ptaszek nie myślał o jedzeniu. Był tutaj z ważnego powodu. Aby bardziej zwrócić uwagę dzieci, zaczął bić skrzydłami i jeszcze raz powtórzył wszystko, starając się to robić jak najwyraźniej.

Tak bardzo chcielibyśmy cię zrozumieć – powie­działo jakieś dziecko, głaszcząc go.

Wróbelek zdał sobie sprawę, że dzieci niestety nie ro­zumieją tego, co mówi.

Wróbelek bardzo się zmartwił, że nie może przekazać nikomu wielkiej tajemnicy. „Jaka szkoda, że ludzie nie wiedzą o tym, co ma się wydarzyć” – myślał. „Dorośli udają głuchych  i wyrzucają mnie, a dzieci, chociaż bar­dzo kochane, nie potrafią mnie zrozumieć… Jeśli nie mogę zawiadomić ludzi, nikt nie przyjmie Józefa i Maryi w Betlejem” – martwił się. „I nikogo, naprawdę nikogo nie będzie przed stajenką w świętą noc, by towarzy­szyć Synowi Bożemu. Muszę za wszelką cenę coś zro­bić” – zdecydował.

Zawołał wówczas inne wróble. Opowiedział im o tym, co usłyszał w domku Maryi. Wróbelki uradowały się bar­dzo, tak samo jak i on.

Jeśli ludzie nie chcą wiedzieć, kim jest to Dziecko, my przynajmniej powiadomimy o tym inne ptaki – stwierdziły.

W okamgnieniu rozleciały się na wszystkie strony i wszędzie rozgłosiły niezwykłą nowinę. Skowronki, zięby, rudziki, słowiki i kosy, naprawdę wszystkie ptaki dowiedziały się o wielkim wydarzeniu. W świecie pta­ków zaczęła panować niecierpliwość. Wszędzie trwały przygotowania. Każdy ptak ćwiczył swe najpiękniejsze śpiewy, czekając na narodziny Syna Bożego.

Gdy Jezus się narodził i został położony w żłobie, jako pierwsi zobaczyli Go: osiołek, który przyniósł Józe­fa i Maryję do Betlejem, wół, który stał w stajni, i wielka liczba skowronków, zięb, rudzików, słowików i kosów, które przyleciały tu ze wszystkich stron.

Na dachu stajni wróble czuwały nad Dzieciątkiem Jezus, podczas gdy inne ptaki śpiewały radośnie wokoło.

Potem nadeszli pierwsi pasterze, którzy usłyszeli nowinę przyniesioną przez aniołów z nieba. Zdziwili się, spotykając przed Jezusem pełne radości ptaki. Patrzyli po sobie za­skoczeni.

Zaśpiewajmy i my – powiedzieli i stworzyli jeden chór ze słowikami, skowronkami, rudzikami i kosami, przygrywając jednocześnie na fletach i dudach.

Kiedy usłyszeli ich z daleka inni ludzie i zrozumieli, że narodził się Syn Boży, również oni cieszyli się i zaczęli śpiewać. I tak w każdym zakątku ziemi radowano się z tego wydarzenia.

Wyobraźcie sobie radość naszego wróbelka. Dzięki niemu narodzony Jezus miał wokół siebie wiele stwo­rzeń i tyle radosnych pieśni. Do dzisiaj w Świętą Noc przed żłóbkiem czy choinką dzieci i dorośli wypełniają śpiewem swoje domy.

Czas zakupów?  Czas promocji?  Czas reklam?

Mądry wiersz 14-latka ze wspomnianej już tutaj książki „Moje Boże Narodzenie:

Bóg się narodził dzisiaj

Bracia, patrzcie jeno

Świąteczna promocja

Kup dwa, a kupisz trzeci

Za pięćdziesiąt procent

Wśród nocnej ciszy

Głos się rozchodzi

Kupuj tylko u nas

Taniej wychodzi

Czym prędzej się wybierajcie

Do marketów pospieszajcie

Zakupy zrobić

Do shopów, hej pasterze

Do shopów, bo tam cud

Towar na półkach leży

Wszystkiego tutaj w bród

Świąteczna gorączka, zakupy

Obrus, siano, jedzenie

Karp, choinka, prezenty

To jest Boże Narodzenie?

Bóg się narodził w Betlejem

Bóg się narodził dzisiaj

To ten sam Jezus, nie inny

Czy jest jakaś różnica?

Nie było miejsca dla Ciebie

Tak samo wtedy i teraz

Nie było miejsca w gospodzie

Nie ma dziś miejsca w sercu

Może nie trzeba wyrzekać się tradycji

W końcu choinka też jest ważna

Kolęda, wieczerza, rodzina, opłatek

Przecież o tym marzy każdy

Ale nic nie powinno

Być ważniejsze od Ciebie

Zbawco z dawna żądany

Cztery tysiące lat wyglądany

Przy wigilijnym stole

Gdzie wszyscy spotkać się mogą

Zanim przełamiesz opłatek

Postaw talerz dla Boga

Klamka zapadła.

Ponieważ takie rzeczy, jak menu dla każdego nakrycia trzeba zrobić wcześniej (bo później czasu już nie będzie), więc decyzja, co podam, musiała zapaść. Teraz trzeba tylko te wszystkie potrawy zrobić. Ha! Miejmy nadzieję, że zdążę!

Nowością w tym roku będzie wieniec z łososiem; spodobał mi się ten przepis już w tamtym roku, kiedy przeglądałam w necie propozycje wigilijnego menu. Wypróbowałam, troszkę dostosowałam do swoich gustów smakowych i pojawi się. Na pewno zapiszę ten przepis i włączę do swojej biblioteczki wigilijnych potraw.

A`propos wigilijnego menu, to jeszcze taka ciekawostka. Otóż przeczytałam niedawno w książce Marii Barbasiewicz „W kuchni jak na wojnie” opis przygotowania wieczerzy wigilijnej, na co ma wystarczyć niecałe trzy godziny. A ma być podane:

• Zupa rybna
• Paszteciki z ryb w cieście francuskim
• Szczupak w galarecie
• Sandacz w śmietanie
• Łosoś z rusztu
• Sałatka majonezowa
• Galaretka ponczowa
• Tort makowy

Pewnie nikogo nie zdziwi, że autorem tych rewelacji jest inżynier Janusz Zembrzycki, redaktor naczelny miesięcznika „Kuchnia Elektryczna”; wychodziła ta gazeta w dwudziestoleciu międzywojennym w Toruniu i miała za zadanie nauczyć panie, jak „gotować elektrycznością”. Pan inżynier sobie wszystko przeliczył i tak mu pięknie wyszło! Ha, ha!

Już o tym pisałam. Że lubię, że są takie piękne (to jest: bywają piękne), że wielokrotnie wielcy artyści tworzyli je na zlecenie a my kupowaliśmy je i nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, co mamy w rękach za te parę groszy.

Popatrzcie, jakie piękne kupiłam w tym roku:

Mam nadzieję, że się spodobają adresatom. Są to kartki według obrazów Mariny Czajkowskiej. Przyznam, że nic o niej nie wiedziałam. Pewnie wrocławianie coś by wiedzieli, bo ma tam swoją pracownię.

Tak mówi o sobie:

„Nazywam się Marina Czajkowska. Urodziłam się w Republice Kazachstan, z zawodu jestem architektem, ostatnie 15 lat pracowałam jako wykładowca kompozycji na wydziale Produkcji Jubilerskiej na Uniwersytecie w Kostromie w Rosji. Mieszkam w Polsce od 2009 roku. Ulubionym zajęciem jest malowanie obrazów”.

Znalazłam wywiad, w którym Marina opowiada o swojej twórczości, tu można go przeczytać:

http://typowro.pl/marina-czajkowska-4mara/: Czas świątecznych kartek

Te kartki, które kupiłam, przedstawiają anioły, które zwiastują Boże Narodzenie, więc może kawałek wypowiedzi artystki na ten temat:

„Patrząc na Pani prace, można zauważyć, że najczęściej maluje Pani anioły.

M: Według mnie każdy ma swojego anioła stróża, który jest blisko jego emocji, przeżyć i marzeń. Anioły mają w sobie coś duchowego i potrafią przemówić do ludzi swoją delikatnością i spokojem. Mimo że maluję naprawdę dużo aniołów, to nie potrafię się nimi znudzić czy zmęczyć – one zawsze do mnie powracają. Nie ograniczam się jednak tylko i wyłącznie do nich. Zdarza mi się malować także architekturę – będąc w podróży potrafię się zainspirować budynkami, zwłaszcza ciekawi mnie budownictwo sakralne. Często pojawia się również motyw ryby, która jest moim znakiem zodiaku czy motyw kotów, których jestem miłośniczką.

Co do aniołów, to warto jeszcze podkreślić, że w moich pracach są one często zamyślone i senne. Paradoksalnie nie lubię malować uśmiechów, bo uważam, że gdy anioł ma w sobie więcej tajemniczości i zadumy, to bardziej trafia do serc i dusz odbiorców – jest to bardziej autentyczne. Stworzyłam nawet serię, gdzie anioły w ogóle nie mają ust. Każdy patrzący na obraz może zobaczyć tam emocje, jakie akurat mu towarzyszą. Moje prace są jak odbicie, w którym każdy może zobaczyć siebie.”

I ja tego właśnie życzę adresatom moich kartek.

JEZUS NADAL PRZYCHODZI  NA ZIEMIĘ, LECZ CZASAMI TRUDNO G0 DOSTRZEC

Staruszka, która czekała na Boga

Żyła kiedyś sędziwa pani, która wiele godzin w ciągu dnia spędzała na pobożnych modlitwach. Pewnego razu usłyszała głos Boga:

• Dziś przyjdę, aby cię odwiedzić.

Możecie sobie wyobrazić radość i dumę staruszki. Zaczęła sprzątać, porządkować, wyrabiać i piec ciasto. Potem ubrała się w najpiękniejszą suknię i zaczęła ocze­kiwać na przybycie Boga.

Po pewnym czasie ktoś zapukał do drzwi. Staruszka pobiegła je otworzyć. Była to jedynie sąsiadka, która pro­siła o pożyczenie odrobiny soli. Staruszka wypchnęła ją za drzwi.

• Na miłość Boską, odejdź natychmiast, teraz nie mam czasu na takie głupstwa! Czekam na dobrego Boga, któ­ry ma do mnie dzisiaj przyjść. Idź już! – rzekła pośpiesz­nie i zamknęła drzwi przed sąsiadką.

Po pewnym czasie ktoś znowu zapukał. Kobieta spoj­rzała w lustro, poprawiła sobie włosy i pobiegła otwo­rzyć. Ale któż to był? Chłopiec opatulony w zbyt szeroką marynarkę, który sprzedawał guziki i tanie mydełka. Staruszka wybuchnęła:

• Czekam na dobrego Boga. Nie mam dziś czasu. Przyjdź innym razem! – krzyknęła, zamykając drzwi przed nosem biednego chłopca.

Po chwili pukanie do drzwi rozległo się ponownie. Sta­ruszka otworzyła i zobaczyła przed sobą starca w obdar­tym ubraniu.

• Szanowna pani, proszę o kawałek chociażby suche­go chleba. A może pozwoliłaby pani odpocząć przez chwilę tu, na schodach swego domu? – prosił biedak.
• O nie! Zostawcie mnie dziś w spokoju! Oczekuję Boga! I proszę zejść z moich schodów! – powiedziała zniecierpliwiona staruszka.

Biedak odszedł kulejąc, a staruszka nadal czekała na Boga. Dzień mijał godzina po godzinie. Nadszedł wie­czór, a Bóg się nie pokazał. Kobieta była głęboko roz­czarowana. W końcu postanowiła położyć się do łóżka. Usnęła od razu i zaczęła śnić. We śnie ukazał się jej do­bry Bóg i powiedział:

• Dziś trzykrotnie przyszedłem, aby cię odwiedzić, i ani razu Mnie nie przyjęłaś.

(Bruno Ferrero)

Pierwsza niedziela Adwentu i zaczynamy myśleć o Świętach.

Co znaczą dla nas?

Parę lat temu był taki konkurs: „Moje Boże Narodzenie”, adresowany do szkół podstawowych i gimnazjów.

Tak widziała święta 14-letnia Magda:

Znam święta na pamięć.

Uczyłam się wiele lat.

Wiem, co kiedy mówić.

Wiem, jak wyglądać.

Wigilia: „Ewangelia według św. Łukasza”.

Boże Narodzenie: „Bóg się rodzi…”

Umiem wszystko – to straszne.

Chciałam poznać je na nowo.

Uwierzyć drugi raz.

Lecz jak? Gdy wszyscy wokoło

Powtarzają wciąż znany schemat.

W tym roku będzie inaczej.

Myślami będziemy ze sobą.

Podzielimy się opłatkiem,

Pójdziemy na Pasterkę i ….

Marzenia?

Nigdy nie byliśmy razem,

Nigdy nie byliśmy osobno.

Nie znalazłam jeszcze wyjścia, ale …

Święta znam na pamięć.